پیامبر(ص) و روضه امام حسین(ع)

رسول اکرم ( ص ) بر همه ی امور صبر می کرد، اما گریه بر حسین ( ع ) می نمود چون آن بزرگوار منافی صبر نیست بلکه لازمه شفقت است.

پیامبر اکرم ( ص ) هر وقت امام حسین ( ع ) را می دیدند و یا به یاد او می افتادند اشک می ریختند و گریه می کردند و به علی ( ع ) می فرموند :
او را باز دار؛ پس گلوی او را می بوسید و گریه می کرد

عرض می کردند : چرا گریه می کنی؟
می فرمود : جای شمشیر ها را می بوسم .

هر گاه حسین بن علی ( ع ) را خوشحال می دید گریه می کرد، اگر محزون می دید گریه می کرد و اگر او را در لباس نو می دید گریه می کرد. و چون امیرالمومنین ( ع ) و فاطمه ( ص ) و برادرش حسن (ع ) گریه می کردند به اهل بیت خود سفارش می کرد و می فرمود.
صورت مخراشید و گریبان چاک نزنید و واویلا نگوئید.
آری ؛ این حسین ( ع ) بود که محبان را می گریاند و محبت خود را در دل شیعیان می اندازد که به خدای خود نزدیک شوند و در حدیثی از امام صادق( ع ) نقل شده است که فرمود :
اگر می خواهید شیعیان ما را بشناسید در برابرش سه مرتبه نام اباعبدالله را بر زبان آورید اگر حالات وی تغییر کرد بدانید که از ما است.

رویداد./
 منبع : کتاب روضه الحسین (ع)  فرهنگ نیوز

نظرات شما عزیزان:

a

ساعت2:24---2 آذر 1391

};-};-

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: